رباعیات پُرشور شاعر شوریده قرن ششم، جور و جفای زمانه را شناخته و هستی را با همه داشتهها و نداشتههایش به نقد کشیده است. تا جایی که اشعار پُرمغزش فرسنگها دور از زادگاهش راهی جنوبیترین نقاط کشور و دمساز مردمان رنج کشیدهای شده است که تا پیش از ورود رباعیات خیام، فقط غم را به دلیل داشتن شاعران دوبیتیسرایی چون فایز و مفتون در آئینهای گروهی با نوایی حزین در شروههای دشتی راه داده بودند.